Aðlögun
Aðlaganir tófunnar að heimskautaveðráttu, þær sem við sjáum í nútíma, eru í mesta lagi tveggja milljón ára gamlar. Aðlaganirnar felast annars vegar í einangrun og öðrum líkamlegum aðlögunum til að verjast varmatapi og hins vegar í aðlögun tengdri breytingum á framleiðni eða fæðuframboði heimskautasvæða.
Dæmi um aðlögun melrakkans:
· Feldurinn sem er samsettur úr tvenns konar hárum, vindhárum og þeli. Vindhárin eru mun stinnari og einskonar burðargrind fyrir þelið sem er nokkurs konar loftgildra þar sem kyrrstætt loftið einangrar húðina frá kulda andrúmsloftsins. Vindhárin eru einnig vörn gegn regni þannig að regndropar drjúpa af þeim án þess að ná inn í þelið. Í vetrarfeldi fer melrakkinn ekki að auka efnaskiptahraða fyrr en umhverfishiti er kominn niður í -35°C en hann hefur tvöfaldast við -70°C. Þá byrja melrakkar að skjálfa sér til hita.
· Fitusöfnun en mörg norðurhjara dýr safn miklu spiki fyrri hluta vetrar. Spikið er hluti af forðanæringu og safnast víða um líkamann, mest í kviðarholi og undir húð á bolnum.
· Mótstraumsvarmaskipti kallast það þegar slagæðar sem bera heitt súrefnisríkt blóð frá hjartanu út í húðina á fótum fléttast innan um bláæðar sem bera súrefnissnautt og kalt blóð frá húðinni. Slagæðablóðið kólnar áður en það kemur út í húðina og varminn nýtist til að hita bláæðablóðið áður en það fer til hjartans.
· Stærð og lögun líkamshluta hafa líka aðlagast. Hlutfall yfirborðs miðað við massa hefur minnkað á dýrum á norðurhjara. Melrakkinn er til dæmis með mun minni eyru, styttra trýni, styttri háls og styttra skott en suðlægari frændur.
